Ιστορία

 –         Ιστορία, Φιλοσοφία του Σχολείου μας, Διευθυντές/ωτριες

Η ιστορία του Σχολείου του Αρμενικού Κυανού Σταυρού «Ζαβαριάν» ξεκίνησε λίγο μετά το 1922, όταν την επομένη της Γενοκτονίας ένα κομμάτι του αρμενικού λαού μαζί με χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες εγκαταστάθηκε στη φιλόξενη Ελλάδα.

Ιστορία

Ίδρυση:  Μετά τη Γενοκτονία και τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ένα μέρος του πληθυσμού των επιζώντων Αρμενίων: 80.000 πρόσφυγες και 8.000 ορφανά, βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα. Πρώτο και σημαντικό μέλημά τους ήταν η δημιουργία σχολείων, εκκλησιών και συλλόγων. Το δύσκολο αυτό έργο που απαιτούσε μεγάλη πίστη και δύναμη ανέλαβαν οι πρόσφυγες παρά την ένδεια και την ανέχεια που τους κατέτρεχε. Έτσι εκείνη την εποχή τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του Αρμενικού Κυανού Σταυρού, έχοντας ως στόχο τη διαφύλαξη της εθνικής ταυτότητας και της προσαρμογής των προσφύγων, καθώς και τα μέλη της Επιτροπής Οικοδόμησης: Αλμουχανιάν Μάικλ, Αρσαγκουνί Γιεγιά, Αβεντικιάν Τακβόρ, Αβσαριάν Βαχάν, Εοντεμισιάν Κρικόρ, Γκιουριουνλιάν Αρακέλ, Γαζαροσιάν Ραμέλα, Μανγκογιάν Οβαννές και Ντερκρικοριάν Σαρκίς, ιδρύουν το Πολιτιστικό Κέντρο γνωστό ως Σχολή Ζαβαριάν με την ηθική και οικονομική υποστήριξη των εγκαταστημένων Αρμενίων προσφύγων από την περιοχή της Κοκκινιάς με αρχικό «ΖΑΒΑΡΙΑΝ» Ιστορία 90 χρόνων κεφάλαιο το ποσό των 750 δραχμών. Το φθινόπωρο του 1927 και χάρη στην τεράστια συμβολή της Νηπιαγωγού Χαϊαστάν Ουσακλιάν, ξεκίνησε να λειτουργεί το Νηπιαγωγείο «Χριψιμιάντς» σε οίκημα στη συμβολή των οδών Μεγάρων και Λεβαδείας. Σε ένα δε νοικιασμένο κτήριο της περιοχής λειτουργεί το Δημοτικό Σχολείο «Ζαβαριάν», με διευθυντή τον Ζακάρ Ζακαριάν, 6 δασκάλους και 80 μαθητές. Στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς, 1928-1929, το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό ενώνονται και συστεγάζονται στο νεόκτιστο κτήριο. Το Σεπτέμβριο πραγματοποιείται η επίσημη τελετή έναρξης του Σχολείου «Ζαβαριάν», με διευθυντή τον Σος Βανί (Οβαννές Καραμπετιάν) και 260 μαθητές, στη σημερινή διεύθυνσή μας. Στην αρχή το σχολείο δεν είχε μόνο την αυτή καθαυτή έννοια ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος, αλλά λειτουργούσε και ως μονάδα βοήθειας ορφανών και άπορων παιδιών.

Στις απαρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναστέλλεται η λειτουργία του ιδρύματος. Επαναλειτουργεί το 1945.Ο επαναπατρισμός πολλών Αρμενίων της διασποράς προς τη Σοβιετική Δημοκρατία της Αρμενίας, η μετανάστευση λόγω του αντίκτυπου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου μείωσαν αισθητά τον αριθμό των μαθητών του σχολείου. Έτσι οδήγησε τον Αρμενικό Κυανού Σταυρό και την Ένωση Αγαθοεργίας να υποστηρίξουν ηθικά και οικονομικά την ένωση των σχολείων «Εθνικό» και «Ζαβαριάν» το 1950. Τα σχολεία λειτούργησαν σε διαφορετικά κτήρια: Το «Εθνικό» σε αυτό που βρισκόταν δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (Σουρπ Αγκόπ) ενώ το «Ζαβαριάν» στο κτήριο που βρίσκεται και σήμερα (Μυλασσών 18). Το σχολικό έτος 1963-64 το κτήριο Ζαβαριάν εκκρίθη ακατάλληλο για στέγαση μαθητών. Χάρη στην οικονομική ενίσχυση του ιδρύματος Καλούστ Γκιουλμπενγκιάν, το κτήριο του σχολείου στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου επεκτείνεται με αποτέλεσμα την ένωση του σχολείου σε ένα χώρο. Το κτήριο «Ζαβαριάν» παρέμεινε πολιτιστικό κέντρο και έδρα του αρμενικού αθλητισμού και προσκοπισμού.

60 χρόνια μετά, κατέστη αναγκαία η ανοικοδόμηση νέου κτηρίου που θα ανταποκρινόταν στις ανάγκες της εποχής. Γι΄ αυτόν το σκοπό, δημιουργείται μία επιτροπή ανοικοδόμησης την οποία αποτελούσαν οι εξής: Αταμιάν Μηνάς, Αβακιάν Κεβόρκ, Κρικοριάν Μπέρτζ, Ελμασιάν Βαρουζάν, Μανγκογιάν Αρά, Οβακιμιάν Γκάρο, Νατζαριάν Χαρουτιούν, Σανγκαγιάν Οννίκ και Σιλντιριάν Μπαγντίκ. Στα τέλη του 1992 το κτήριο ολοκληρώνεται χάρη στην ηθική και οικονομική υποστήριξη των Αρμενίων και κυρίως του Αρμενικού Κυανού Σταυρού, καθώς και στην ανιδιοτελή προσφορά των πρώην αποφοίτων του σχολείου μας: Χαρουτιούν Γεζεκελιάν, πολιτικού μηχανικού, και Σαχάν Φαρατζιάν, αρχιτέκτονα. Τον Ιανουάριο του 1993 το σχολείο επιστρέφει στη βάση του, καταλαμβάνοντας τον πρώτο όροφο του νεόκτιστου Πολιτιστικού Κέντρου «Ζαβαριάν», εξοπλισμένο με όλες τις εκπαιδευτικές ανέσεις.

Φιλοσοφία του Σχολείου μας

Το σχολείο μας από την ημέρα της ίδρυσής του μέχρι σήμερα, συνεχίζει να λειτουργεί με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Βηματίζει σύμφωνα με τις ανάγκες των ημερών μας. Διαθέτει όλες τις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανέσεις που είναι απαραίτητα εργαλεία της σύγχρονης παιδαγωγικής επιστήμης. Το διδακτικό προσωπικό συνεχώς εκπαιδεύεται και διατηρεί στενή επαφή με τον ελληνικό κύκλο σπουδών, έχοντας ως στόχο τις ανάγκες του μαθητή και την μόρφωσή του. Παράλληλα με την ελληνική παιδεία, της οποίας το πρόγραμμα είναι ίδιο με των ελληνικών σχολείων το «Ζαβαριάν» επιδιώκει την αρμενική παιδεία των μαθητών. Η διδασκαλία των αρμενικών μαθημάτων είναι ένας τρόπος ζωής και δημιουργικότητας: μέσα από την τέχνη, τα τραγούδια, τους χορούς, τα θεατρικά και τα λογοτεχνικά έργα τα παιδιά μαθαίνουν τη γλώσσα και την ιστορία τους. Έτσι, γίνεται προσπάθεια ένταξης κάθε γνωστικού αντικείμενου μέσα στην καθημερινότητα των μαθητών. Στην επέτειο των 90 χρόνων του σχολείου «Ζαβαριάν», δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην αμέριστη συμπαράσταση της Ελληνικής πολιτείας και ειδικότερα των υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, χάρη στη συμβολή των οποίων οι Έλληνες και Αρμένιοι εκπαιδευτικοί συμπεριλαμβάνονται στον οικονομικό προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας. Με τη συνδρομή της Ελληνικής πολιτείας, το σχολείο μπορεί να συνεχίσει την ανάδειξη άξιων πολιτών και τη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας. Οι εκατοντάδες τελειόφοιτοι μαθητές μας αποτελούν τον καθρέφτη του σχολείου μας. Παίζουν σημαντικό ρόλο στην ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία, ως καταξιωμένοι επιστήμονες, επιτυχημένοι επιτηδευματίες, ταλαντούχοι καλλιτέχνες αλλά και απλά ή ηγετικά στελέχη των διαφόρων σωματείων της παροικίας μας, αφοσιωμένα στην διαφύλαξη των πολιτισμικών και πνευματικών μας αξιών.

Το Νηπιαγωγείο: Η σύγχρονη παιδαγωγική απαιτούσε ένα καινοτόμο Νηπιαγωγείο. Έτσι, το 2010 χάρη στη δωρεά του Ελληνοαρμένιου κ. Αντρανίκ Τσακαλιάν, ανοικοδομείται το Νηπιαγωγείο με την ονομασία «Χαϊαστάν Ουσακλιάν» δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (Σουρπ Αγκόπ).

Διευθυντές/ντριες

1926 – 1928   Ζακαριάν Ζακάρ

1928 – 1934   Σος Βανί (Γκαραμπετιάν Οβαννές)

1934 – 1937  Παπαζιάν Μικιρδίτς

1937 – 1940  Μπαλιάν Αρσέν

1945 – 1956   Ζακαριάν  Οννίκ

1956 – 1962  Σος Βανί (Γκαραμπετιάν Οβαννές)

1962 – 1966  Αφσαριάν Κεγανούς, Φαρατζιάν Αλίς

1966 – 1972  Ζακαριάν  Οννίκ

1972 – 2007  Μικιρδιτσιάν Γκιραγκός

2002 – 2006  Αμπαριάν Σταύρος, Μικιρδιτσιάν Γκιραγκός

2006 – 2007  Ντερ Σαχακιάν Σιμόν,  Μικιρδιτσιάν Γκιραγκός

2007 –               Μινασιάν Χαϊγκανούς